Wat is je favoriete filmgenre?

Magistrale familiesaga’s, vooral als ze meerdere generaties belichten, zoals The Godfather (1972-1990), Star Wars (1977- 2019) en Novecento (1976). Weten me ook te bekoren: de kleinere familiefilms van Hirokazu Kore-eda, met Still Walking (2008) als een van mijn favorieten, en films over surrogaatfamilies, zoals Mujeres al borde de un ataque de nervios (1988).

Ga je vaak naar de film of kijk je liever op een andere manier?

Ik ga graag naar de bioscoop én ik kijk ook graag op een andere manier naar film. Tijdens de coronaperiode haalde ik een groot scherm in huis dat ideaal is om films te streamen en dvd’s van de openbare bibliotheek te bekijken. Maar niets gaat boven een filmzaal met mensen die er evenveel zin in hebben als ik!

Wat was de eerste film die je in de bioscoop zag?

Honey, I Shrunk the Kids (1989). Ik herinner me dat we bijna alleen in de zaal zaten, en vooral dat de film veel te luid stond. Het heeft lang geduurd voor mijn ouders nog eens zin hadden om naar de bioscoop te gaan. Gelukkig zorgde een leerkracht van mijn middelbare school ervoor dat we regelmatig naar de kleinere filmzalen in Gent trokken. Van die uitjes herinner ik me Soleil Trompeur (1994), over een hoge sovjetpief die in de jaren 1930 in Stalins vizier komt. Maar het is vooral het dochtertje van het hoofdpersonage dat in die film de show steelt.

Welke film heb je het laatst gezien en wat vond je ervan?

The Boy and the Heron (2023) van de 82-jarige Japanse animatiemeester Hayao Miyazaki. Al vele decennia maakt hij wervelende en pakkende films voor Studio Ghibli, zoals My Neighbor Totoro (1988) en Porco Rosso (1992). Ook zijn laatste film is een aanrader.

Welke film heeft een permanente indruk bij je achtergelaten?

La double vie de Véronique (1991) van de betreurde Poolse filmmaker Krzysztof Kieślowski. Deze film leerde me dat een film meer is dan een vertelling, dat je er ook helemaal in ondergedompeld kunt worden zonder de film helemaal te moeten ‘snappen’. Muziek, licht, kleuren en mysterie dragen allemaal significant bij aan Kieślowski’s films, terwijl hij ook maatschappelijke thema’s aansnijdt. Sommige kijkers worden hierdoor tot een dutje verleid, mij doen zijn films in goede zin wegdromen. Kieślowski’s films maakten voor mij de weg vrij voor de surrealistische films van Luis Buñuel en David Lynch.

Welke internationale film zouden meer mensen gezien moeten hebben?

The Host (2006) van Bong Joon-ho. Een rollercoaster van een film, met een merkwaardige mix van thrills, een monster, humor en maatschappijkritiek.

Ben je ooit naar een filmfestival gegaan?

Ik ben al vijfentwintig jaar een trouwe bezoeker – en sinds enkele jaren ook vrijwilliger – van Filmfest Gent. Elk jaar biedt het festival een uitgelezen selectie aan die een breed spectrum bestrijkt. Bewondering ook voor hoe ze er mee in slaagden het belang van filmmuziek te onderstrepen. Het krachtigste voorbeeld? Stel je Star Wars voor zonder de soundtrack van John Williams!