Met droefheid bereikte ons het bericht van het overlijden te Rotterdam van dr. Paul Soetaert. Deze Bruggeling, die in 1971 aan de KU Leuven het doctoraat in de geschiedenis behaalde, keerde in 1985 terug naar West-Vlaanderen, als campusbibliothecaris van de KULAK te Kortrijk. Van 1992 tot aan zijn pensionering in 2013 was hij de bibliothecaris van de Erasmus Universiteit te Rotterdam. In die periode leerde ik hem ook kennen en waarderen via de contactvergaderingen tussen de Nederlandse en Vlaamse universitaire hoofdbibliothecarissen.
Als Vlaming in Nederland hechtte Paul bijzonder veel belang aan deze contactvergaderingen. Onze bibliotheken zijn immers de bewaarplaatsen van een belangrijk deel van het gemeenschappelijk cultureel patrimonium van Nederland en Vlaanderen, en hij plaatste deze ontmoetingen dan ook in het kader van de Nederlandse Taalunie. Hij was ook nauw betrokken bij de werking van LIBER, de Europese organisatie van onderzoeksbibliotheken. Zijn minnelijk karakter zorgde ervoor dat met hem vergaderen altijd een aangename ervaring was.
Raf Dekeyser
Ik sluit me aan bij de woorden van Raf Dekeyser: Paul was een man met een minnelijk karakter, heel spontaan, maar ook met een grote sérieux, waardoor het aangenaam was om met hem samen te werken. Ik wil dat ondersteunen met drie persoonlijke getuigenissen.
Kort voor zijn aanstelling in Rotterdam, tijdens de reis met de VVBAD naar Firenze, vraagt Paul me op een avond om samen te gaan dineren. Hij had die morgen een telefoon gekregen van zijn echtgenote met de mededeling dat hij bij de laatste twee kandidaten was voor de vacante plek van hoofdbibliothecaris van de Erasmus Universiteit te Rotterdam. Zorgvuldig als hij steeds te werk ging, tastte hij eerst af of ik die tweede kandidaat was. Niet dus. De rest van de avond informeerde hij zich zorgvuldig over de verschillen tussen universitaire bibliotheken in Vlaanderen en Nederland.
Op een LIBER-congres in Groningen presenteerde ik een voorstel van een internationaal project in het kader van het EC-Actieplan voor bibliotheken. Ik verspreek me en zeg ‘Universiteit van België’ in plaats van Brussel. Terwijl ik dat meteen corrigeer door te zeggen dat zoiets in België uiteraard niet mogelijk is, hoor ik de volle lach van Paul Soetaert luid vanuit het publiek. ’s Avonds bij het diner is hij er als de kippen bij om aan mijn vrouw te vragen of ik die lapsus al aan haar verteld had. Neen dus, nog niet aan gedacht. Het werd met hem aan tafel een leuke avond. Paul was aimabel gezelschap.
Bij de start van het Vlaams Centrum voor Openbare Bibliotheken (VCOB, een steunpunt voor openbare bibliotheken, sinds 2016 Cultuurconnect) werd Paul als enige buitenlandse bibliothecaris lid van de raad van beheer. Het VCOB werkte top-down en de raad van beheer – voorgezeten door een voormalig Vlaams minister van cultuur – kon, zoals een lid het in een brief aan de voorzitter uitdrukte, enkel ja of neen zeggen tegen de voorliggende agendapunten. Paul was ondertussen wat anders gewoon in Nederland en zei me na enkele vergaderingen al: “Zijn jullie nu nog niet verder bevrijd van die politieke voogdij?” Hij liet zich nadien vaak verontschuldigen voor de vergaderingen en dat was niet alleen het gevolg van zijn drukke agenda in Rotterdam en de treinrit naar Brussel.
Julien Van Borm