Ik heb onlangs nog maar eens het genoegen gehad om een vaccin tegen COVID-19 te krijgen. Dat was dan nummer vier. Ik zie er de noodzaak wel van in, maar aangenaam vind ik het daarom nog niet. Die prik is vervelend en ik ben gezegend met een lichaam dat nogal fel reageert op het vaccin, dus de volgende dag voel ik me miserabel. Wat ik wel leuk vind, is het verplichte kwartiertje rust vlak na de vaccinatie. Het is een zeldzaam momentje me-time dat ik benut door te doen wat ik het liefst doe: op een stoel zitten en een boek lezen. Toch kom ik aan lezen nauwelijks toe, want er is ook nog iets anders dat ik graag doe: kijken wat andere mensen doen. Die andere mensen zitten ook te lezen, maar het goede, oude papieren boek werd vervangen door de smartphone. Vier keer zat ik al in die wachtruimte en altijd was ik de enige met een papieren boek in handen. Ik zou daar allerlei conclusies uit kunnen trekken, maar die laat ik even achterwege.
De laatste keer werd dit patroon doorbroken door een man die een strip van Suske en Wiske las. Ik schat dat hij rond de 55 jaar oud was. De man zat de hele tijd geamuseerd te grinniken. Telt een strip ook mee als boek, vroeg ik me af. Ik besloot van wel. Ineens herinnerde ik me een gesprek op de radio van vele jaren geleden, waarin de Belgisch-Australische muzikant Gotye geïnterviewd werd. In werkelijkheid heet Gotye gewoon Wouter De Backer, wat een Vlaamse afkomst verraadt. Hij werd geboren in Brugge, woonde even in Nieuwpoort, maar verhuisde met zijn ouders naar Australië toen hij twee jaar oud was. Op een bepaald moment vroeg Sofie Lemaire hem of hij zich eigenlijk nog Belgisch voelt. Hij antwoordde van wel. Niet omdat hij graag mosselen met frietjes eet, niet omdat hij zich nog de geur van verse wafels op de noordzeedijk herinnert, niet omdat hij weet wie Eddie Wally was. Wel omdat hij als kind verzot was op de strips van Suske en Wiske, en daarmee onderscheidde hij zich van zijn Australische klasgenootjes.
Het was daar, in die wachtkamer van het vaccinatiecentrum, dat ik plots besefte hoe uniek Belgisch die strips van Suske en Wiske eigenlijk zijn. De strips van Jommeke, Nero, Urbanus en Kiekeboe zitten trouwens in dezelfde categorie. De vreemde verhaallijnen, de aparte humor, de bizarre personages, de absurde dialogen, … Ineens begreep ik ook waarom Gotye precies dat aanhaalde als kenmerkend voor zijn Belgische afkomst. Iedere keer als ik nu een jonge lezer zie buitenwandelen met enkele strips van Suske en Wiske of Jommeke ervaar ik een onbestemd warm gevoel. In stilte, vanachter onze balie, zijn we een uniek natiebesef aan het opbouwen.
