Herman ging na zijn humaniora in 1975 werken in boekhandel De Plukvogel te Brussel. In 1979 behaalt hij zijn diploma van bibliothecaris-documentalist, eveneens te Brussel. In 1980 volgt hij zijn vader Marcel op als bibliothecaris in Tervuren.

Zijn vader richtte in 1953 samen met pastoor Davids de Vrije openbare bibliotheek Sint-Hubertus op, met hun eigen boeken. In 1972 fuseerde deze bibliotheek met de gemeentelijke bibliotheek, waarbij zijn vader bibliothecaris werd van de Gemeentelijke Openbare Bibliotheek.

In 1987 verneemt Herman dat de bibliotheek in 1989 een nieuw onderkomen krijgt met een oppervlakte van 900 m²: een verdubbeling. Het maken van plannen kan beginnen. In 1988 leest hij een klein artikel in een vakblad over een alternatieve opstelling voor ‘Jeugd Non-fictie’.

Al jaren zoekt hij naar een alternatief voor deze afdeling, omdat hij de huidige opstelling bij klasbezoeken moeilijk uitgelegd krijgt. Getriggerd door dat artikeltje neemt hij contact op met de initiatiefnemers. Deze huizen in een kleine bibliotheek in Schoonoord, een dorp nabij Emmen in het noorden van Nederland.

Hij gaat er op werkbezoek samen met mevrouw M. Jacquemijns, bibliothecaresse van Zaventem en mevrouw Rita Dekelver, verantwoordelijke voor de jeugdbibliotheek. Razend enthousiast keren ze terug, met de toelating om dit systeem te implementeren.

Herman en Rita hebben dan nog zes maanden de tijd om alles klaar te stomen voor de opening van de nieuwe bibliotheek op 1 december 1989.

Het systeem, dat zij het ‘kastensysteem’ noemen, wordt in de jaren daarna druk bezocht door bibliothecarissen uit heel Vlaanderen. Het wordt de voorloper van Zonder Inspanning ZOeken (ZIZO).

Bij de opening van de nieuwe bibliotheek zijn er tal van nieuwigheden te bewonderen: een aangepaste versie van de ‘drieledige bibliotheek uit Gütersloh’, een geïntegreerde opstelling, een ruime video-afdeling, een tv-toestel met teletekst en uiteraard ‘het kastensysteem’.

In 2006 komt Herman tot een inzicht. Hij denkt na over de vraag: “Hoe kan een kleinere bibliotheek aantrekkelijk blijven in de toekomst?” Het resultaat is een drastische ommekeer: van een collectie van 80.000 items gaat het naar eentje van 35.000.

De vrijgekomen plaats wordt vervolgens benut om slechts vier legborden per rek en minimum 2 m tussen evenwijdige rekken te creëren. Ook wordt een tentoonstellingswand voor plaatselijke kunstenaars voorzien, acht computers, overal tafeltjes, stoelen en zeteltjes, en een leuk ingerichte ‘coffeecorner’.

In andere woorden: er wordt uitgebouwd naar een aantrekkelijke en publieksvriendelijke bibliotheek, waar ontmoeting, educatie, ontspanning en dienstverlening centraal staan. De halvering van de collectie heeft zelfs een positieve invloed gehad op de uitleencijfers.

Gebruikers moeten niet meer komen zoeken tussen de ‘vuile oude knollen’. Vanaf dan voert Herman jaarlijks evenveel boeken af als er aangekocht worden: 3.000 stuks. Dat betekent dat na tien jaar de collectie vernieuwd is.

Dat gebruikers niet massaal oude boeken nodig hebben, bewijzen de IBL-aanvragen: slechts een vierhonderdtal per jaar. De verhuis (sic) naar het fonkelnieuwe cultuurcentrum De Warandepoort in 2016 is de kers op de taart: zelfscanbalies, een taalpunt en e-boeken doen hun intrede.

Het laatste project van Herman voor zijn pensioen, namelijk de uitwerking van een regionale samenwerking tussen de bibliotheken van de vijf gemeenten komt, na de oprichting in 2018, begin 2020 in een stroomversnelling. De start van ‘bibliotheekregio Druivenstreek’ is een feit.