Er is momenteel een boeiende discussie aan de gang of Twitter al dan niet de zelfbepaalde grens van 140 tekens overboord zal gooien. Op het moment dat je dit leest, is de kogel wellicht door de kerk. Hoofdargument pro: 140 tekens dwingen ons na te denken over de essentie van onze boodschap. Hoofdargument contra: 140 tekens verhinderen elke vorm tot nuanceren. Een zekere ‘Tweety’ is tegen: “Kun je je mening niet in 140 tekens samenvatten, dan ben je niet scherp genoeg van geest.” Mr. Tweetlover vult aan: “Als ik een boek wil lezen, dan ga ik wel naar de bibliotheek.” Wel dan, Mr. Tweetlover, dat is een fantastisch idee. Ga eens naar de bib, je komt er wellicht niet zo vaak. Je zal ontdekken dat de rijkste ideeën pas het licht zien ver voorbij de grens van 140 tekens. Verbaal haantjesgedrag ruimt plaats voor ronkende volzinnen, kleurrijke stijlfiguren en diepe inzichten. En valt het je op dat woordenschat en grammatica plots veel voller geworden zijn? Heel anders dan die twitterdiscussies waar telkens in dezelfde woordenzak gegraaid wordt en waar voorzetsels en voornaamwoorden verdwijnen alsof ze door professor Barabas naar een ver verleden geflitst werden. En ja, er wordt weleens overdreven. Er zijn auteurs, ik noem geen namen, die misschien iets te kwistig zijn met het erudiete. Niet elke auteur beschikt over voldoende lef om zijn darlings te killen. Misschien moet niet elk zelfstandig naamwoord vergezeld worden van een bonte stoet bijvoeglijke naamwoorden. Misschien hoef ik geen ellenlange beschrijving van elke blote knie die het blikveld van het hoofdpersonage doorkruist. Want laat ons wel wezen; veel boeken zijn slechts een oefening in eloquent rond de pot draaien. Laat het boek weer het topje van de ijsberg zijn. Ik vraag me af of auteurs die op Twitter actief zijn, erin slagen hun boeken bondiger te houden. En gaat dat samen met een verlies aan schoonheid? Er bestaat een kruisbestuiving tussen Twitter en literatuur. Daar zijn de beruchte twitterstories het bewijs van. Twitterfiction als toppunt van creatief schrijven? Ik heb er enkele gelezen. Sommige zijn heel sterk, sommige gaan met de hakken over de sloot, sommige zijn slecht. Zoals de boeken in onze bib. Soms zijn ze het resultaat van de pennenijver van één auteur. Soms spruiten ze voort uit het teamwork van een los schrijfcollectief. Eén ding hebben ze wel gemeen: er staat zelden meer dan nodig. Mocht Hemmingway nog leven, hij schreef Twitterfiction.