Lutgarde Aerts, eerste archivaris van de Kamer van volksvertegenwoordigers gaat met pensioen. Lutgarde studeert Geschiedenis van de oudheid in Leuven. Haar omgeving bestemt haar voor om les te geven in het lyceum in Genk waar ze zelf humaniora volgde. Maar na twee jaar lesgeven maakt Lut de overstap naar de studiedienst van het ACW. Ze helpt er (het nu ontmantelde) BIDCA opstarten: een samenwerkingsverband om te komen tot één bibliotheek, archief en documentatiecentrum voor alle organisaties binnen de ACW-koepel.

Haar passie voor geschiedenis en haar interesse in de Belgische politiek doen Lut uiteindelijk in het Parlement belanden. In oktober 1998 wordt ze de eerste archivaris van de Kamer van volksvertegenwoordigers. Haar opdracht is een efficiënt en hedendaags documentbeheer uit te bouwen. Lut kiest ervoor om zich toe te spitsen op het belangrijke wetgevende archief. Ze wil de basisvoorwaarden realiseren voor een goed archiefbeheer zoals goede huisvesting, vakbekwaam en gemotiveerd personeel, een goed instrumentarium en een intern archiefoverlegplatform. Na jaren van vasthoudend aan de weg timmeren bereikt ze dat tenslotte ook.

De archiefruimten zijn opgeknapt en uitgebreid. Binnenkort krijgt het archief van de Kamer zelfs een eigen plek in het nieuw aangekochte 'Forum'-gebouw. Het personeelskader is herzien en heringevuld met gemotiveerde medewerkers. Het archiefbeleid van de Kamer wordt opgevolgd door een archiefwerkgroep met de Griffier als voorzitter. Maar haar grootste realisatie is wellicht de conceptie van de AKDP-databank: archiefsoftware die in huis werd ontwikkeld en niet alleen dossiers en interne stukken kan ontsluiten, maar ook andere collecties, zoals het kunstpatrimonium. Daarnaast bevat het systeem ook links naar andere databanken van de Kamer, zoals de biografische dossiers. De officiële stukken zijn in een eerste fase ingevoerd. Later zullen de andere reeksen volgen.

In het totaal werkte Lut onder vier Kamervoorzitters en drie Griffiers en maakte ze vijf verkiezingen mee. Ze kijkt met een positief gevoel op de hele periode terug. Haar collega's onthouden haar als een lieve dame, die met haar geduldige vriendelijkheid steevast bereikte wat ze vooropgesteld had. Door die houding kon immers niemand haar iets blijven weigeren. Volgens Lut is haar geheim dat ze bleef relativeren. Ze heeft zich nooit vereenzelvigd met haar taak en is zich steeds blijven verwonderen over wat haar ten deel viel. De confrontatie met oorkonden en handtekeningen die het prille België van legitimiteit voorzagen deden haar beseffen hoe klein een archivaris wel is, die — in het licht van de eeuwigheid — deze stukken een tijdje goed mag bewaren. “Historia longa, vita brevis” is dan ook Luts lijfspreuk.

Lut, de VVBAD heeft nog een andere reden om je in de bloemetjes te zetten: dit jaar ben je veertig jaar lid van onze vereniging. Je hebt je ook jarenlang mee ingezet in de sectie Archief en Hedendaags Documentbeheer. We danken je daarvoor en we wensen je veel welverdiend plezier met je nieuwe en oude passies: de geschiedenis van de oudheid, je familie, je tuin.

“Er is een tijd om te vergaren,
Er is een tijd om te bewaren,
Er is een tijd om alles door te geven aan de tijd.”

(Lutgarde Aerts, afscheidskaartje, 1 februari 2011)