Al vele jaren rijdt de bus van De Lijn de wijk waar ik woon voorbij. Er stond wel nog een bushokje als stille getuige van wat ooit een halte was. Toen De Lijn enkele jaren geleden het bushokje wilde slopen, werd het alsnog van de sloophamer gered door ons buurtcomité. Het moest een ontmoetingsplek voor buurtbewoners worden. Er kwamen een petanquebaan en een speeltuintje naast het hokje. Op zonnige dagen is het er echt gezellig.

Tijdens het buurtoverleg van februari vorig jaar wierp iemand op of er ook geen boekenruilkastje in het oude bushokje kon komen. Ikzelf was niet zo’n voorstander. Een sympathiek initiatief, dat wel, maar ik zag er het nut niet goed van in. Er passen hooguit dertig boeken in zo’n kastje en ik had een vermoeden dat er vooral beduimelde exemplaren in zouden terechtkomen. Bovendien beschikken we over een prima openbare bibliotheek op wandelafstand. Daar kan zo’n boekenruilkastje niet tegenop. Eigenlijk was ik ook bang dat het onderhoud en het beheer van dat kastje op mijn schouders gelegd zou worden, omdat ik nu eenmaal in een bibliotheek werk. Maar ik zit al de hele dag tussen de boeken. In mijn vrije tijd doe ik ook graag eens iets anders. Mijn argumenten werden van tafel geveegd. Het kastje kwam er toch en iemand anders zou het beheer op zich nemen.

Langzaamaan raakte het boekenruilkastje gevuld met boeken. Helaas betrof het, zoals gevreesd, vooral boeken die hun beste tijd al heel lang achter zich gelaten hadden. Het was niet allemaal rommel. Af en toe spoelde er ook wel een boek aan dat alle kwaliteitseisen kon inwilligen. Er werd gedoneerd dat het een lieve lust was en al gauw bleek het kastje te klein voor alle schenkingen. Onze buurtbewoners lieten zich niet ontmoedigen. Ze stapelden de boeken naast, onder en bovenop het ruilkastje. Ook oude kranten en tijdschriften werden gedoneerd. Er kwam veel meer binnen dan er buiten ging en het werd een rommeltje. Ik kon het niet meer aanzien. Op een mooie zomermiddag nam ik enkele lege dozen om een deel van de collectie naar het containerpark te verhuizen. Ik was net goed op dreef toen ineens de voorzitter van ons buurtcomité naast me opdook. Hij vroeg wat ik aan het doen was.

Ik: “Ik ben eens stevig aan het wieden in de buurtcollectie. Het is hier precies een inzamelpunt voor oud papier geworden. De boeken die op de grond liggen, beginnen al te beschimmelen en oude kranten passen hier toch niet? Ik gooi alle boeken die in slechte staat verkeren eruit. De mooiste exemplaren ga ik netjes alfabetisch in het ruilkastje terugzetten.”

Ik kreeg een duim omhoog van de voorzitter en hij liet me verder met rust. Vorige week kreeg ik ineens een vriendelijke e-mail van hem: “Dag Tim. Het ruilkastje begint er weer slordig uit te zien. Zet jij dat even op orde? Het is niet dringend hoor. Laten we zeggen tegen ten laatste eind deze week?”