Hoe ben je in de bibliotheeksector beland?

Bij toeval. Begin jaren negentig, na mijn studie politieke wetenschappen, wilde ik snel als leerkracht aan de slag. Ik scheurde de pagina’s met onderwijsinstellingen uit de Gele Gids (voor de jonkies: internet was toen nog een vaag concept) en begon scholen af te bellen, startend bij de letter A. Ik ben niet verder geraakt dan de letter B van ‘Bibliotheekschool’. Dat intrigeerde me mateloos en onmiddellijk daarna kon ik als gewetensbezwaarde de bibliotheek van Zulte oprichten.

In hoeverre heeft je studie je voorbereid op je huidige job?

Omdat ik vond dat ik niet over alle tools beschikte als leidinggevende én omdat ik altijd over het muurtje heen wil kijken, studeerde ik op latere leeftijd nog bedrijfseconomie en ontdekte daar een parallelle informatiewereld naast de klassieke bibliotheek- en archiefwereld.

Waar werk je nu?

Sinds afgelopen academiejaar coördineer ik de graduaatsopleiding Informatiebeheer: Bibliotheek en Archief aan de Arteveldehogeschool.

Met welke thema’s ben je beroepsmatig veel bezig?

De toekomst van de sector. Omdat onze studenten twee à drie jaar doen over hun studie, moeten we minstens evenveel jaar vooruitdenken over de gewenste profielen voor de sector.

Hoe ziet een werkdag er voor jou uit?

Werkdagen bestaan niet meer. Je bent je functie, ook na 17.00 uur. In deze digitale tijden vloeien werk en vrije tijd in elkaar over. Op vrijdagnamiddag kan bij mij het vuur wat doven of kan een middaglunch wat uitlopen, maar daar staan heel wat avonden en werkweekends tegenover. Mij ligt deze vervaging tussen werktijd en vrije tijd bijzonder goed, maar ik besef dat dit niet voor iedereen positief is.

Welke ambities koester je?

Om samen met de collega’s van de Erasmushogeschool Brussel de meest innovatieve opleiding voor de (ruime) sector uit te bouwen en om de belangen van de sector bovenaan de politieke agenda te plaatsen.

Hoe zie je het beroep van bibliothecaris of archivaris evolueren?

De schotten in onze sector werken mij sterk op de zenuwen. De tijd dat archieven en bibliotheken twee verschillende werelden waren, ligt al lang achter ons. Deze ‘traditionele’ sector is qua tewerkstelling een krimpende markt door automatisering, rationalisering, schaalvergroting, specialisering en besparing. Toch blijven de twee basistaken van elke bibliothecaris en archivaris relevanter dan ooit: het aggregeren (verzamelen en herverpakken) en het cureren (vindbaar maken en metadateren) van informatie.

Welk thema ligt je nauw aan het hart?

De maatschappelijke rol van onze sector als dam tegen nepnieuws en als brug over de digitale kloof. Deze thema’s zullen alleen maar aan belang winnen.

Op welke verwezenlijkingen ben je trots?

Op de kiezeltjes die ik in de informatiestroom heb kunnen verleggen op het vlak van visievorming en professionalisering van de sector. Ook omdat ik steeds geprobeerd heb om de distel te zijn in de broekzak van de zelfgenoegzame, oogklepdragende en conservatieve sectorgenoot.

Hoe hoop je dat de VVBAD zal evolueren in de toekomst?

Ik hoop dat de vereniging de interne schotten tussen de deelsectoren en de schotten tussen zichzelf en verwante sectoren snel kan lozen. In plaats van steeds te zoeken naar wat ons onderscheidt, moeten we onze gemeenschappelijke focus koesteren. Iedere kennis-, informatie- en dataprofessional zou zich bij de VVBAD thuis moeten voelen.

Als je één dag lang minister van Cultuur/ minister van Wetenschapsbeleid was, met dictatoriale bevoegdheden, wat zou je dan veranderen aan de BADsector?

Ik zou de openbare bibliotheken omvormen tot lokale kennishubs die inzetten op informeel leren en digitale coaching, als lokale helpdesk, als smaakmaker voor technologische innovatie, als lab-functie voor jongeren, als draaischijf voor de circulaire economie, enzovoort. Daarnaast zou ik wetenschapsinstellingen, universiteiten en hogescholen verplichten tot verregaande samenwerking. Uit eigen ervaring weet ik hoeveel expertise, energie, middelen en tijd verloren gaan door steeds weer het warm water te moeten uitvinden. Mochten we de krachten kunnen bundelen, dan stonden we aan de wereldtop qua wetenschaps- en onderwijsbeleid.