Mensen en ideeën samenbrengen, zo zou je de opdracht van de BAD-sector kernachtig kunnen omschrijven. Waarbij ‘mensen’ in het meervoud staat en het ‘samenbrengen’ om succesvol te zijn rekening moet houden met en respect moet opbrengen voor de levensfase, het gender, de sociale en culturele achtergronden en zo meer. Ook ‘ideeën’ staat in het meervoud en omvat zowel feiten als fictie, tekstuele, muzikale en visuele expressies, digitaal of print, uniek of bestseller, hedendaags of eeuwenoud. ‘Samenbrengen’ is een werkwoord. Het gaat niet vanzelf en is niet vanzelfsprekend. Het is uiterst divers en fluïde en er zullen altijd hoogte- en dieptepunten zijn, al dan niet veroorzaakt door politieke en/of budgettaire strubbelingen.

In 1921 kwamen de Vlaamse ‘boekbewaarders’ samen om zich te verenigen en de toenmalige uitdagingen te analyseren en te bediscussiëren, best practises te bespreken en bezoeken af te leggen bij collega’s in binnen- en buitenland. En vandaag, honderd jaar later, komen de professionals nog steeds samen. De sector is enorm gegroeid en de tijden zijn veranderd. Van een informatietekort kwamen we in een informatieovervloed terecht. Met hedendaagse problemen zoals aandachtschaarste, fakenieuws en feitennegationisme. Even hedendaags en ondenkbaar, tot het zich aandiende: een pandemie zette het basale openhouden van het archief- of bibliotheekhuis op de helling.

De missie van de sector is nagenoeg dezelfde gebleven, maar de realisatie ervan evolueert voortdurend en moet steeds bijgestuurd worden. Hetzelfde geldt voor de missie en de praktijk van de beroepsvereniging. De realisaties van de VVBAD zijn fenomenaal: het aantal activiteiten bijgewoond door talloze professionals loopt in de duizenden, een regelmatig verschijnend vaktijdschrift, de uitgave van een deontologische beroepscode alsook de Vlabidoc-gids, de organisatie van de informatiemarkten, de opstelling van selectielijsten, het actief gebruik van sociale media en de talloze politieke contacten tot en met deelname aan parlementaire hoorzittingen. Een volledige opsomming is te vinden in de honderd jaarverslagen. En dat alles werd en wordt gerealiseerd door duizenden vrijwilligers, bijgestaan door een beperkt coördinatieteam.

Honderd jaar word je echter dag na dag na dag na dag. De vinger aan de pols houden en niet op de – alhoewel intussen meer dan verdiende – lauweren rusten, is dan ook de boodschap. Corona toonde nogmaals aan dat je een crisis beter doorkomt door je als sector te organiseren, te luisteren naar de verschillende stemmen en gezamenlijk je belangen te behartigen.

Ik wens oprecht dat de professionals over honderd jaar nog steeds samengebracht en geïnspireerd worden door een levendige beroepsvereniging. Met de creatieve wijze waarop de feestelinge haar honderdste verjaardag viert, is ze alvast op de goede weg.