In onze bibliotheek worden de leesgroepen van de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen (KJV) begeleid door vier enthousiaste vrijwilligers. Zij mochten er helaas in oktober 2020 al mee ophouden van tante Corona en nonkel Covid. En zo gebeurde het dat ikzelf plots groep 4 van de KJV onder mijn hoede kreeg. Ik heb veel bijgeleerd.
Eind april 2021 moest het beste boek van het leesjaar gekozen worden. In onze bibliotheek is Samen op de vlucht er als winnaar uitgekomen. Het was ook mijn eigen favoriet. We zaten met de hele groep een uurtje virtueel samen om het winnende verhaal te bespreken. Het boek gaat over twee jongens die het terreurbewind van de taliban ontvluchten. Ik dramatiseer het nu eventjes heel erg, maar ik zag enkele parallellen tussen het talibanbestuur in Afghanistan en de coronaregels bij ons. Een avondklok, gezichtsbedekkende kledij, individueel winkelen, een samenkomstverbod, een verbod op feesten en dansen, … Ik kon het gesprek over dit boek dus gemakkelijk laten aansluiten bij de leefwereld van de kinderen.
Samengevat: de kinderen verlangen enorm naar meer vrijheid, maar tegelijkertijd zijn ze de vrijheden die ze vroeger hadden al vergeten. Dat vond ik heel vreemd. Zo was de groep er unaniem van overtuigd dat er in ons land een avondklok van kracht was, maar tegelijkertijd waren ze er even hard van overtuigd dat die avondklok er altijd geweest was en dat die niets met COVID-19 te maken had. Ook kon niemand goed inschatten hoelang we nog maar onder het coronajuk leven. Er werd in groep besloten dat dat toch al zeker een vijftal jaren aan de gang moet zijn. De tijd schuurt tergend traag voorbij als alle leuke dingen geschrapt worden.
En natuurlijk zijn er ook enorme verschillen tussen een talibanmaatschappij en de onze. Zo verbiedt de taliban bijvoorbeeld het onderwijs. Enkel de Koran mag bestudeerd worden en alle verzen moeten uit het hoofd geleerd worden, want lezen en schrijven zijn verboden. Leerachterstand is daar een doel, geen probleem. Foto’s en films zijn verboden, spelletjes zijn verboden, boeken zijn verboden. Fictie is des duivels en een bibliotheek is het nest van Satan en zijn trawanten. Eigenlijk leeft de doorsnee Afghaan permanent in een lockdown in het kwadraat.
Ondanks alles hebben wij dus niet veel te klagen, besloot ik luidop. “Toch wel. Want wat ik zo hard haat, is dat ik van de turnmeester altijd moet lopen, omdat de conditie te slecht is”, sprak Leonie (10 jaar). “En ik vind het zo vervelend dat we hier zoveel belastingen moeten betalen”, antwoordde Tuur (ook 10 jaar). De kinderen zijn al vroeg volwassen tegenwoordig.
