Ikzelf ben geen verzamelaar. Ik vind het tijdverlies en ik begrijp het niet goed. Ik weet echter dat veel mensen aan het verzamelen slaan, omdat het hun een comfortabel gevoel verschaft. Ik denk dat onze drang tot verzamelen iets is van in de tijd dat we nog jagers-verzamelaars waren.

Anno 2021 is het niet meer nodig om te jagen noch te verzamelen. Velen onder ons kunnen het echter niet laten. Het is sterker dan onszelf. Maar gebruik is tegenwoordig het nieuwe bezit en wat je niet bezit, kun je niet verzamelen. En toch …

in onze jeugdafdeling merkte ik een jongen op die druk in de weer was met een lijvige Excellijst. Hij keek even ernstig als een voedselcontroleur die net een kakkerlak had zien wegvluchten. Ik kon het niet laten om even te vragen wat hij aan het doen was.

Het was een jongen met een missie. Hij wou alle strips van Jommeke, Suske en Wiske, Urbanus en De Rode Ridder lezen. Echt allemaal. Op zijn Excellijst hield hij precies bij welke titels hij al gelezen had. Sommige strips las hij twee keer en ook dat werd nauwgezet geturfd.

Tja, ook dat is een vorm van verzamelen natuurlijk. Een ander voorbeeld. Iedereen die in een bibliotheek werkt, heeft het wel al eens opgemerkt: kleine symbooltjes op de eerste bladzijde van een tijdschrift. Dat zijn niet zomaar wat willekeurige krabbeltjes van iemand die een nieuwe pen test.

Nee, het is een code. Een aanduiding van een lener waarmee hij met zijn toekomstige zelve communiceert. Met dat krabbeltje voorkomt onze bezoeker dat hij per ongeluk een tijdschrift twee keer leest!

Elk gelezen tijdschrift wordt toegevoegd aan de mentale verzameling en dubbele exemplaren dienen vermeden te worden. Die aanduiding kan een eenvoudig kruisje zijn, maar soms zijn het verfijnde tekeningetjes. Kleine kunstwerkjes bijna.

Sinds kort verzamel ik ze.