Dominique Vanpée is onverwachts overleden, alleen thuis in de morgen van 3 november 2020. 57 jaar is hij maar geworden. Hij voelde zich moe, maar niets wees voor zijn vrienden op imminent levensgevaar.

Al tijdens zijn middelbare studie in Leuven wordt hij hoofdredacteur van een schooltijdschrift en pleit hij daar in 1981 voor een computerlokaal. Editoriaal werk, computergebruik en documentatie zijn de rode draden doorheen zijn leven.

Later komt daar nog heemkunde bij in zijn geboortedorp Ottenburg en de streek van Huldenberg. Zijn bibliotheekopleiding krijgt hij in de Brusselse bibliotheekschool, waar hij in 1987 zijn graduaatsdiploma behaalt. Hij is daar al een opgemerkte verschijning, zowel intellectueel als sociaal.

“Hij had toen de gewoonte om boekhandels binnen te stappen, uren te snuisteren en de keer daarop zijn buit te laten zien. Dan bespraken we uitgebreid de inhoud”, vertelt Christine Nicasi. “En soms noemden we hem weleens doctorandus P.

De arthuriaanse legenden waren zijn stokpaardje en tegelijkertijd voelde ik me een heel stuk veiliger met deze ridder van de ronde tafel naast me op mijn avondlijke verplaatsingen in Brussel.”

Begin 1989 treedt hij in dienst van het Studiecentrum Kernenergie (SCK • CEN) in Mol, wordt daar een jaar later hoofd van de bibliotheek en verkast in 1991 naar de Vlaamse Instelling voor Technologisch Onderzoek (VITO).

Hij maakt die bibliotheek tot een aangename ontmoetingsplek, getuigt professor Bartel Van de Walle, als jurist werkzaam op het SCK en nu directeur van de United Nations University – Maastricht Economic and Social Research Institute on Innovation and Technology (UNU- MERIT).

In die functie bouwt Dominique tal van internationale contacten uit, onder andere met de European Association of Information Services (EUSIDIC), waar hij in 2001 ondervoorzitter wordt. Het is in die context dat hij ook zijn intrede doet in de Vlaamse bibliotheekwereld.

In zijn directe stijl presenteert hij zich in 1989 als vertegenwoordiger van het SCK op een vergadering van het Vlaams Overlegorgaan inzake Wetenschappelijk Bibliotheekwerk (VOWB) over elektronische informatie. Hij is nieuw, maar dat is geen hinder voor veelvuldige en lange interventies.

In 2001 verlaat hij Mol voor een nieuwe uitdaging als knowledge strategist bij Seghers Better Technology Group. Maar dat loopt door het faillissement van het bedrijf al na een jaar slecht af. Van dan af is hij op zoek naar nieuw emplooi met verschillende korte aanstellingen.

Zo onder andere van 2003 tot 2006 bij het Steunpunt Industrieel en Wetenschappelijk Erfgoed (SIWE) in Leuven waar hij mee de werking van dit erkende steunpunt uitbouwde. Zijn laatste betrekking in zijn Huldenberg.

Hij wordt een prominent lid van de Belgische Vereniging voor Documentatie (ABD-BVD), een drijvende kracht achter de Bladen voor Documentatie. Hij is van 2010 tot 2017 de verbindingsman tussen de ABD-BVD en de VVBAD.

Vanuit Brazilië herinnert Marc Storms, voormalig coördinator van de VVBAD, hem als een flamboyante persoonlijkheid, zeer welbespraakt. “Zijn visie op het bibliotheekwezen, eigenlijk over de rol van informatie in organisaties, was zeer geavanceerd.

Hij was op de hoogte van de nieuwste (buitenlandse) inzichten en liep aldus ver voorop in het toenmalige Vlaanderen waar papieren dragers en (digitale) catalogiseringssystemen nog vaak centraal stonden.”

Van de burgemeester krijgt hij bij zijn overlijden een huldeblijk mee onder de titel: “Huldenberg verliest bijzondere inwoner en medewerker”. Dat afscheid eindigt met een treffende tekst.

Dominique
Zoveel levenslust en goesting,
altijd op bezoek met een vat vol verhalen,
Gemoedelijk, gul en gulzig,
vol van boeken en historie,
Dominique die nooit alleen wou zijn,
maar het vaak was.
Soms was hij te Dominique,
maar nu nooit meer genoeg.
Doe de groeten aan Charlepoeng.
(een lokale historische figuur)