Wat is je favoriete filmgenre?

Coming of age, omdat ik graag naar films kijk die mij helpen om genuanceerder na te denken over de wereld. Met een film kun je tonen hoe een omgeving mensen vormt. Een persoonlijk verhaal blijft daarbij beter hangen dan een documentaire. Film kan eigenschappen van mensen onthullen die je niet aan de buitenkant ziet.

Je krijgt de kans om mee te gluren in hun leefwereld. Je ziet hoe interacties tussen verschillende mensen en plaatsen het lot kunnen bepalen van een persoon. Een regisseur kan bovendien een spel opbouwen dat de kijker aanzet om zelf de parels aan elkaar te rijgen. Dat vind ik magisch.

Met welk filmpersonage zou je graag eens een avondje uit meemaken?

Cate Blanchett. We zouden aan tafel zitten met the one ring uit The Lord of the Rings en ernaar staren om te zien wie als eerste toegeeft aan de aantrekkingskracht van Sauron. En als ze dan nog eens die scene live kan nadoen waarin de elf Galadriel tijdelijk verandert in een duistere koningin, dan is mijn avond gemaakt.

Welk boek zou je graag eens verfilmd zien?

De meer surrealistische werken van Haruki Murakami zoals Kafka op het strand, De jacht op het verloren schaap of De opwindvogelkronieken zou ik graag verfilmd zien. Tot nu toe is, denk ik, alleen Norwegian Wood verfilmd. Murakami brengt vaak slechts een subtiele vernislaag aan tussen de droomwereld en de werkelijke wereld. Film is een uitstekend medium om de interacties tussen die werelden verder te verkennen.

Heb je een favoriete regisseur?

Pedro Almodóvar weet me telkens opnieuw te bekoren door zijn vrijzinnige exploratie van thema’s die taboe zijn. Ik denk hierbij aan pareltjes zoals La mala educación (2004) en Hable con ella (2002). In het verlengde daarvan kan ik ook de films van François Ozon sterk aanbevelen. Almodóvar gebruikt dezelfde actrices in verschillende films. Dat brengt een soort verwevenheid mee die liefhebbers van zijn oeuvre weet te bekoren.

Welke (misschien minder bekende) film wil je aanraden aan de META-lezers?

Tokyo Monogatari uit 1953 van Yasujiro Ozu. Deze Japanse zwart-witfilm bestudeert het conflict tussen traditie en moderniteit, tussen oud en jong. Een bejaard echtpaar reist van het platteland naar Tokyo om hun kinderen en kleinkinderen te bezoeken. Al snel blijken ze in een andere wereld terecht te komen waarbij waarden en normen, en het besef van tijd heel anders zijn dat wat ze gewoon zijn.

Ga je vaak naar de film of kijk je liever op een andere manier?

De films die me bijblijven, zie ik het vaakst op het filmfestival van Gent, waar ik woon. Dan ga ik opeens naar vier films kijken in een week waarna ik maanden wegblijf uit de cinema. Deze geselecteerde films vind ik vaak beter dan grote blockbusters. Ik heb een paar films op dvd, maar ik kijk zelden opnieuw naar een film met uitzondering van Bondfilms.

Welke film heb je het laatst gezien en wat vond je ervan?

We zijn met enkele collega’s van de bibliotheek naar de oorlogsfilm 1917 van Sam Mendes in de IMAX-zaal in Brussel gaan kijken. De film was zoals het spelen van een game: je volgt de hoofdpersonages die een pad vol hindernissen afleggen.

Je wordt geconfronteerd met het slechtste in de mens, de vernietiging en de dood, en met het goede: kameraadschap en opoffering. En dat met een saus van geniale orkestmuziek en fantastische lichtschakeringen. Een echte aanrader om te zien in een cinemazaal!