“Elk voordeel heb zijn nadeel”, luidt een legendarische uitspraak van de Nederlandse voetballer Johan Cruijff. Moet en durf ik dan toch een nadeel van de Haagse werkomgeving benoemen, dan is het wel het eindeloze – en in het slechtste geval ook doelloze – polderen. Het is geen toeval dat de uitdrukking ‘een Poolse Landdag’ in België totaal onbekend is (vice versa is het vermoedelijk evenmin toeval dat ‘een processie van Echternach’ in Nederland niet tot het courante taalgebruik behoort).

Een optelsommetje leert dat ik zelf wekelijks, tweewekelijks, driewekelijks of maandelijks bij een tiental reguliere overlegmomenten moet of kan aanschuiven, variërend van een ‘p.o.’ (periodiek overleg) met mijn afdelingshoofd tot de ‘MT-terugkoppeling’ (Management Team-terugkoppeling) voor het voltallig personeel van het Nationaal Archief.

Daar mag ik nog een hele resem losse intakegesprekken, voortgangsgesprekken, workshops, klankbordgroepen, break-outsessies en heel veel koffiemomenten aan toevoegen. Bovendien vallen heel wat van die afspraken noodgedwongen op dinsdagen en donderdagen, want Nederlandse ambtenaren werken standaard minder uren, meer deeltijds en op gevarieerde, flexibele uren.

Gevolg is dat je sommige dagen op het ritme van de piepende smartphone van het ene overleg naar het andere holt en op het einde van de dag helemaal gaar bent. Om dan soms vast te stellen dat een onderwerp nog maar eens herkauwd wordt. Mijn favoriete vraag werd algauw wat we concreet zouden afspreken/doen/regelen (schrappen wat niet past).

Maar Johan Cruijff zei ook “elk nadeel heb zijn voordeel”. De besluitvorming verloopt hier dan wel veel trager dan in België, maar is door de band genomen veel transparanter, duurzamer en breder gedragen. Je bent als medewerker op de hoogte van alle ontwikkelingen in het veld en van de koers die de organisatie volgt. De constante confrontatie met andere inzichten en standpunten is en blijft dan weer bijzonder leerrijk.

En die drukke dinsdagen en donderdagen? Die zijn tegelijkertijd dynamisch, stimulerend en uitdagend. De conclusie zou uiteraard ook kunnen luiden dat ik na een verblijf van bijna twee jaar boven de Moerdijk helemaal (of hopeloos?) vernederlandst of ‘verkeest’ ben. Maar aan dat andere typische Nederlandse fenomeen - de veelvuldige en alomtegenwoordige dt-fouten – kan deze Belg nooit wennen. Al heb ik voor alle zekerheid deze tekst toch maar even gedubbelcheckt.