Wat is je favoriete filmgenre?

Ik hou vooral van zwart-witcinema en van Japanse cinema. Als beide dan nog eens gecombineerd worden, dan ben ik helemaal in de wolken. Zwart-witcinema heeft iets tijdloos, iets poëtisch en esthetisch.

Ik kan genieten van film noir, klassieke Hollywoodcinema, Italiaans neorealisme of Franse nouvelle vague, maar evengoed van hedendaagse zwart-witfilms. Zo vond ik bijvoorbeeld A Girl Walks Home Alone at Night van de IraansAmerikaanse Ana Lily Amirpour heel mooi. Die film had bovendien een zeer goede soundtrack.

Met welk filmpersonage zou je graag eens een avondje uit meemaken?

Een nachtje stevig dansen en doorzakken in Parijs met Nana Kleinfrankenheim (vertolkt door Anna Karina), het hoofdpersonage uit Jean-Luc Godards Vivre sa vie lijkt me wel wat. De prachtige dansscène op de tonen van Michel Legrands Swing! Swing! Swing! is me altijd bijgebleven.

De dans is vrolijk, maar tegelijkertijd ook erg triestig. Nana wil een ander leven, ze wil actrice worden. Maar al snel komt ze in de prostitutie terecht. Ze wordt de speelbal van mannen die het niet goed met haar voorhebben. In de bewuste dansscène doet Nana even heel hard haar best om zich te amuseren en gelukkig te zijn.

Ze straalt, ze stoeit, ze danst krachtig. In het hedendaagse Parijs zou Nana waarschijnlijk werken als barista, blogster en actrice. Ze zou heel hard proberen om onafhankelijk van wie dan ook haar eigen leven te leiden en ze zou daarin slagen. Laten we dat vieren!

Welk boek zou je graag eens verfilmd zien?

De novelle Hardboiled van het dubbelverhaal Hardboiled & Hard Luck van Banana Yoshimoto. Een vrouw trekt naar een afgelegen berghotel op de verjaardag van de tragische dood van haar ex-geliefde en komt van de ene unheimliche situatie in de andere terecht. Daar kun je een spookachtige en sfeervolle film van maken, denk ik. 

Heb je een favoriete regisseur?

Kenji Mizoguchi! Zijn filmstijl kenmerkt zich vooral door het gebruik van long takes en de afwezigheid van close-ups. Zijn bekendste films, zoals The Life of Oharu, Ugetsu monogatari of Sansho the Bailiff zijn ware pareltjes.

Ik hou ook heel erg van zijn minder bekende films: Gion Festival Music, The Woman of Rumour of Street of Shame. Dat zijn stuk voor stuk prachtige films waarin het leven van vrouwen in het naoorlogse patriarchale Japan centraal staat.

Welke film wil je aanraden aan de META-lezers?

Een van mijn favoriete films is The Saddest Music in the World van de Canadese regisseur Guy Maddin uit 2003, gebaseerd op een scenario van Nobelprijswinnaar Kazuo Ishiguro. Het verhaal speelt zich af in 1933, tijdens de Grote Depressie en de Amerikaanse Drooglegging.

Om te vieren dat Winnipeg al vier jaar op rij verkozen is tot de wereldhoofdstad van de tristesse, schrijft ‘bierbarones’ Lady Helen Port-Huntley (vertolkt door Isabella Rossellini) een internationale muziekwedstrijd uit. Wie de treurigste muziek kan brengen, wint 25.000 dollar.

Het resultaat is een knotsgekke en bevreemdende film, vol vlijmscherpe dialogen, krachtige oneliners en boordevol zwarte humor. De regisseur gebruikt heel wat oude filmtechnieken die je doen terugdenken aan stille films uit de jaren ‘20 en ‘30. De groteske decors lijken dan weer weggeplukt uit expressionistische films als Das Cabinet des Dr. Caligari of Sunrise: A Song of Two Humans.

Ga je vaak naar de film of kijk je liever op een andere manier?

Ik geef toe dat ik meer tijd zou moeten vrijmaken om naar de cinema te gaan. In Gent is er een groot aanbod aan cinema’s, maar toch zit ik vaak thuis naar films te kijken. We hebben een beamer waarmee we films op de muur projecteren. Ik koop nog vaak dvd’s, vooral van het British Film Institute (BFI). Zo kocht ik onlangs nog Stromboli, terra di Dio en Journey to Italy van Roberto Rossellini.