Een zondag in februari. Ik ben met vrouw en kinderen onderweg naar mijn schoonouders in de Westhoek. Ik besluit om het laatste stukje binnendoor te rijden. Ik kom op een rotonde terecht waar ik vroeger heel vaak passeerde maar de laatste jaren niet meer. Ik stel vast dat er midden op de rotonde een groot bronzen beeld van een naakte vrouw is verschenen en ik hoor mezelf tegen mijn vrouw zeggen: “Foei foei, in plaats van hier een schoon Ons-Lieve-Vrouwke neer te zetten. Nu staat er hier een beeld van een blote vrouw!” Ik heb niets tegen dat beeld hoor, ik wou gewoon een frivole opmerking maken.

De volgende dag in de bib. Een lener vraagt me waar ze het boek In het schurend scharniertje van Jos Ghysen kan vinden. Terwijl ik in mijn hoofd de intro van het reeds lang ter ziele gegane radioprogramma hoor knarsen, haal ik het gevraagde boek voor haar uit de rekken. “Er is iets bijzonders aan dat boek,” zegt ze. “Je moet het eens op een willekeurige pagina openslaan en een willekeurige zin lezen”. Ik volg haar instructies. Met gesloten ogen zet ik mijn vinger op een willekeurige pagina op een willekeurige plaats. En warempel, welke zin lees ik daar: “Foei foei, in plaats van hier een schoon Ons-Lieve-Vrouwke neer te zetten! Nu staat er hier een beeld van een blote vrouw.”. Ik herhaal de hele procedure nog twee keer en elke keer is het raak. Twee keer komt er een zin naar boven die ik slechts enkele dagen geleden zelf uitsprak, namelijk: “Waar heb ik mijn sleutels nu weer gelegd.” en “Wie ruikt er hier naar diesel?”.

Het boek is gepubliceerd in het jaar dat ik leerde lezen en Jos Ghysen zelf is ondertussen al enkele jaren dood. Ik ben ervan overtuigd dat sommige boeken niet toevallig op ons levenspad belanden. Meestal gaat de lezer op zoek naar een boek maar soms lijkt het alsof het boek de lezer vindt. Het gaat hier om een boek dat ik nooit spontaan zou lezen maar nu leef ik met het sterke vermoeden dat ik een ongekende wijsheid zal ontdekken in de mijmeringen van Jos Ghysen en dat ik dat boek zo snel mogelijk moet lezen.

“Wilt u dit boek meteen ontlenen, mevrouw?” vraag ik, hopend op een negatief antwoord omdat ik het boek zelf wil meenemen naar huis.
“Ja,” antwoordt ze. “Maar ik breng het volgende week al terug.”
“Oké. Tot volgende week dan.”
“Bij leven en welzijn!”