Ik weet niet hoeveel artikels ik sinds 1982 heb geschreven. Het moeten er heel veel zijn. Plus een stapeltje boeken. Maar de schrik blijft. Niet die voor het witte blad of het lege scherm. Daar ben ik nooit van onder de indruk geweest. Ik bedoel de schrik dat het niet af raakt — dat ergens halverwege een kink in de kabel komt en dat het woordenbouwseltje als een pudding in elkaar zakt. Rationeel weet ik dat die angst nergens op slaat — ze is van dezelfde orde als nachtmerries over examens die je veertig jaar geleden met succes hebt afgelegd. Maar dat maakt ze niet minder reëel.

Voer voor psychologen? Misschien zelfs wel voor psychiaters. En zonder schrik zou het allemaal niet lukken, zoals iedereen weet die ooit in het publiek heeft moeten spreken. Hoe groter de plankenkoorts, hoe vlotter de toespraak. Alleen had ik er deze keer echt een hard hoofd in. Zoals jullie weten bestaat de kans  dat dit blad niet meer zal verschijnen. Dat ligt niet aan mij, maar aan de minister. En ik weet ook dat wat ik hier vertel niet van die aard is om een grote leegte na te laten. Maar toch — het valt niet makkelijk om lichtvoetig en relativerend te schrijven voor en in een publicatie die misschien gewoon ophoudt.

Een jaar of tien geleden werd in Antwerpen het Volkskundemuseum opgedoekt. Dat vierde men toen met een groot feest en een publicatie waar tal van schrijvers stukjes voor pleegden. Nu ben ik de laatste om te zeggen dat culturele instituten, volkskundige musea inbegrepen, niet moeten evolueren, veranderen, inspelen op de bekommernissen van het heden. Toch voelde ik bij al die geforceerde vrolijkheid alleen maar tegenzin (om het woord ‘weerzin’ niet te gebruiken).

Soms, denkt deze oude krokodil (hij is dan ook maar een reptiel, geen zoogdier en nog minder een minister), lijkt het erop dat ‘evolutie’ gewoon wil zeggen: de politiek wil iets om in de krant te komen en iedereen moet zich daarvoor in het zweet werken, maar een paar jaar later decreteert diezelfde politiek (zij het misschien een andere politicus) dat het allemaal maar om te lachen was. Afschaffen, die handel, het geld is op!

Ik groet u, lieve lezer, zoals schrijvers dat deden in de 19de eeuw, met een beetje bombast en nogal wat sentiment. Zoals iemand uit Gent ooit tegen mij zei: ‘Tot in den draai!’.

Wij pinken plechtig een traan weg.