Noël Geirnaert is hoofdarchivaris van het Brugse Stadsarchief. Noël was jarenlang actief in de VVBAD, als bestuurslid van de sectie AHD, als lid van de Raad van Bestuur, en hij is nog steeds lid van de redactie van META , tijdschrift voor bibliotheek & archief. Eerder bewees hij zijn kunnen al bij Bibliotheek- & archiefgids.

Op 16 maart, al enige tijd geleden als u dit leest, maakte ik op mijn werkplek een nogal spectaculair arbeidsongeval mee: ik gleed uit op een loopplank en viel vier meter diep in een schacht tussen de muur van de archiefzolder en de buitenmuur van het historische gebouw waarin het Brugse Stadsarchief gevestigd is. Als bij wonder brak ik alleen een bovenarm. Ik raakte wel gekneld, kon nauwelijks bewegen en moest in een zeer netelige positie wachten tot ik kon worden bevrijd door een gespecialiseerde ploeg van de brandweer. Gelukkig konden collega’s steeds contact met mij onderhouden en waren de hulpdiensten ook vlug ter plaatse. Zelf bleef ik ook steeds bij bewustzijn. Zowel collega’s als de mensen van de hulpdiensten vroegen onmiddellijk of mijn familie moest worden gewaarschuwd. Aangezien ik dacht dat ik slechts lichtgewond was wimpelde ik deze vragen hardnekkig af. Ik dacht dat ik als alles achter de rug was wel tijd genoeg zou hebben om iedereen op de hoogte te brengen van dit ‘fait divers’. Nu weet ik dat dit fout was. Want wat gebeurt er bij een ongeval met enige ‘spektakelwaarde’? Nog voor ik goed en wel bevrijd was, waren lokale journalisten al op de hoogte van de feiten, dat wil zeggen: de geruchtenmolen produceerde verhalen over een vermolmde zoldering in het Stadsarchief waar de hoofdarchivaris was doorgezakt, met zeer waarschijnlijk ernstige verwondingen tot gevolg. En ook de lokale pers is ‘in real time’ aanwezig op het wereldwijde web, zodat gezinsleden, vrienden en kennissen geconfronteerd werden met zeer alarmerende berichtgeving. Nog dezelfde dag werd ik uit het ziekenhuis ontslagen, en weliswaar nog enigszins in shock kon ik mijn naaste familie en vrienden geruststellen. Later op de dag heb ik via Facebook mijn kennissenkring op de hoogte gebracht en kon ik ook de lokale pers de juiste toedracht meedelen, zodat de latere berichtgeving op de websites en in de gedrukte kranten wat minder alarmerend was. Uit deze ervaring heb ik wel geleerd dat incidenten, hoe banaal ze ook mogen zijn voor wie ze zelf meemaakt, voor buitenstaanders soms zeer spectaculair kunnen overkomen. Door de snelheid van de nieuwe media is het publiek ook onmiddellijk op de hoogte. Daarom is het van belang dat je als betrokkene zelf zoveel mogelijk en zo vlug mogelijk de communicatie over het incident kunt beheersen. Op die manier voorkom je verkeerde perceptie, paniek en overtrokken reacties.