Tot in de jaren tachtig van de vorige eeuw had ik mijn vaste werkplek in de veel te kleine leeszaal van het Brugse Stadsarchief. Ik keek uit op een muur met (steeds gesloten) toegangsdeur tot het kantoor van de hoofdarchivaris. Aan die deur hing een indrukwekkend vooroorlogs bord met daarop in hoofdletters ‘KABINET VAN DEN CONSERVATOR’. ‘Archivaris’ en ‘conservator’ waren toen feitelijk synoniemen. Ze bewaarden en bewaakten eerbiedwaardige ‘fondsen’ met kostbare documenten, kunstwerken en handschriften, die ze met mondjesmaat ter beschikking stelden. Vernietigen van aan hen toevertrouwde documenten behoorde toen zeker niet tot hun taak. Ondertussen is de situatie wel helemaal veranderd en zoals onze Leuvense collega in een vorige aflevering al duidelijk zei: “Ja, wij archivarissen vernietigen wel degelijk documenten”. Werden er vroeger dan geen documenten vernietigd? Natuurlijk, maar de archivarissen in de lokale administraties – als die er al waren – hadden daar geen enkel zicht op. Voor de ministeries en het hele staatsapparaat daarboven bestond de ‘Rijksstamperij’, het tegendeel van het Rijksarchief, dat op grote schaal archief vernietigde. En wie met de trein vanuit de richting Gent naar Brussel spoort en terug kan nog steeds op een verweerde muur een reusachtig opschrift ontwaren van een firma die in een nog niet zo ver verleden winst maakte met ‘Achats d’ archives', met als slogan: “destruction garantie”. Nu zijn er door het Rijksarchief goedgekeurde selectielijsten beschikbaar waarmee ook de archiefverantwoordelijken in de administratieve diensten aan de slag kunnen. Toezicht vanuit de archiefdienst op de selectie van reeksen documenten blijft wel noodzakelijk, is onze ervaring. Daarom organiseren wij in het Stadsarchief van Brugge jaarlijks enkele grootscheepse vernietigingsoperaties: in 2015 werd zo zowat zes ton papier met een paar vrachtwagens (ons uitgeleend door de stedelijke dienst Leefmilieu) naar een recyclagebedrijf overgebracht. Deze transporten bevatten uitsluitend documenten die op basis van selectielijsten mogen worden vernietigd. Ze worden begeleid door een staflid van het Stadsarchief, soms vergezeld van een verbaasde stagiair, die voordien niet wist dat dit ook tot de taak van een archiefdienst behoort. Er wordt ter plaatse toegezien op de feitelijke vernietiging van de documenten: ‘destruction garantie’ dus. Maar jammer genoeg geen ‘achats d’ archives’, de levering aan het bedrijf gebeurt gratis. Zijn er andere archiefdiensten die hun te vernietigen documentenreeksen nog kunnen verkopen, uiteraard met ‘destruction garantie’? Ik ben benieuwd.