Het is zomer. Echtgenoot ploetert langs Franse vulkanen met een tentje op zijn rug, buurman kan zijn handen weer niet thuis houden, bib spreekt nog maar eens haar oorlogskas aan.  Want dat de verbouwing van de bib er (voorlopig?) niet komt, is al een tijdje duidelijk, de hakbijl, kaasschaaf en budgetcontrole passeerden zonder mededogen; het naar adem happen en slikken behoort tot onze standaarduitrusting maar het bij de pakken neer blijven zitten niet. Dus doen we het zelf. Niet verbouwen maar gekke plannen maken, het internet afschuimen naar goedkope materialen, schuren en schilderen. Samen iets nieuws bedenken, stof happen en creëren, grote onthulling op de verwendag, je voelt het positieve stromen. Iets dichter bij huis is de chaos groter. Weer een kind beschadigd, een gezin uiteengereten. Het vertrouwen in het systeem krijg opnieuw een flinke knauw, je voelt de onmacht, het onbegrip en de afschuw per minuut toenemen. Je ziet mensen lijden, een straat verscheurt. Tien dagen is lang. Pas dan volgen de verlossende woorden: Vrouwe Justitia heeft haar werk gedaan.  Je kunt het aarden noemen of bezinnen, voor mijn echtgenoot is het een trektocht. Hij ginder, wij hier. Achttien kilogram op je rug, de onvermijdelijke blaren en een uitgeput lijf. De dagelijkse berichtgeving ging van onzeker via twijfelachtig naar neerslachtig om te eindigen in een hotel, mét zwembad. Ondertussen is hij alweer op pad, genietend en met open vizier; niemand zei dat het vanzelfsprekend zou zijn. En ik? Ik hield aan mijn jaarlijkse strooptocht door de bib een rijkelijk gevulde koffer over. Het kostte me enkele dagen en heroïsche gevechten met de hakkelende wifi-verbinding maar we hebben elkaar gevonden, mijn koffer en ik. Voor elke sfeer een boek, voor ieder landschapeen muziekje. Dankjewel bib, eindelijk rust.