Dat er echt wel schade is, zegt de dokter. Dat het vijf over twaalf is, schreeuwt het lijf. Dat stress vijand nummer één is, waarschuwt de zielenknijper. Dat er zoiets bestaat als relativeren, loslaten en afstand nemen, sist de echtgenoot. Maar het brandt. Na twee jaar lokale, krijgen we nu ook de provinciale en Vlaamse hakbijl over ons heen. Leveranciers kreunen en toeleveringsbedrijven gaan over de kop. Cultuurhuizen staat het water aan de lippen, sociale ondernemingen worden geprivatiseerd, onderwijs moet goedkoper en dus duurder, zorgverzekering verdubbeld, kinderopvang, vrijwilligersondersteuning … Er heeft duidelijk iemand geld nodig en dat wordt ideologisch gehaald waar het kan. Als lettermens ben ik beducht voor cijfers, maar klopt de rekening binnen vijf/tien/twintig jaar nog wel? Hoeveel mogen gemiste kansen, verloren potentieel en onontgonnen creativiteit kosten? En wanneer slaap eigenlijk rust moet brengen, denk ik daarover na. En word ik boos. Lees ik over een collega-ambtenaar wiens dienst op de schop zit en dat ze daarom een tandje bijsteekt. Haar geloof in wat ze doet, de behoefte van de samenleving aan professionele ondersteuning en de (zichtbare) effecten maken dat ze vandaag een versnelling hoger schakelen. Tegen een prijs uiteraard. Ze heeft het over de psychische impact van de regeerakkoorden op iedereen die betrokken is bij de sociale of culturele sector. Over vertrouwen en zelfrespect dat gefnuikt wordt en hoe zich dat ook binnen gezinnen en relaties zal wreken. Een herkenbaar gevoel dat naast cynisme en apathie hoofd en lijf binnensluipt. En dan komt de mentor op de proppen, ook geraakt door de collega-ambtenaar. Hoe knap ze het engagement vindt waarmee iemand in de samenleving kan staan, het vuur, de passie, de drijfveer om er telkens opnieuw voor te gaan. En of ik dat ook bedoelde, toen ik het een confronterend artikel vond? Belt mijn schepen om te zeggen dat alle investeringen werden goedgekeurd. Dat het koelkast-in-uit-in-verhaal eindigt in uit. Met een eerste injectie in 2015 en de volgende in 2017. Dat we de voorbije jaren genoeg ingeleverd hebben, dat we overtuigende dossiers hebben, dat investering noodzakelijk is. En voel ik me betrapt. Betrapt op doemdenken en zwartkijken, en vind ik dat positief denken een onderdeel zou moeten zijn in het curriculum van de opleidingen. Oeps, welke opleidingen? Tijd voor een wandeling op de heide.