Een droge boterham eet niemand graag. Nochtans wordt dit binnenkort dagelijks voer. De provinciebesturen worden immers ontdaan van hun persoonsgebonden bevoegdheden. En dus hoogstwaarschijnlijk van het Streekgericht Bibliotheekbeleid en de Provinciale Bibliotheeksystemen. Ook de taken in het kader van het Erfgoeddecreet worden stopgezet. Weg met de tussenlaag. Jammer, want het geheel is meer dan de som der delen. Toch? Zo zijn brood en beleg lekkerder samen dan apart en zo zouden de verschillende beleidsniveaus elkaar, volgens het principe van complementariteit, aanvullen. Of het nu gaat over een dun laagje boter, een sneetje kaas of gerookte zalm met kruidenkaas, komkommer en radijsjes (bijvoorbeeld), het is de tussenlaag of het toespijs dat het brood laat afsmaken. Het prikkelt de smaakpapillen. Dat doen ook de provincies. Door regionale samenwerkingen te ondersteunen, vormingen te organiseren en bovenlokale projecten te subsidiëren is hun voeling met het werkveld en zijn noden niet te onderschatten. Ze zitten dicht genoeg om dingen in beweging te zetten, om informatie van boven naar beneden (en omgekeerd) door te geven. Maar de situatie zoals ze was, was ook niet perfect. Dit is dus geen pleidooi voor het nodeloos vasthouden aan een gekende structuur. Waar het wel om draait is de voeling met het veld, die antennefunctie, de rol als consulent. Functies die ergens opgenomen moeten worden. Maar door wie? We hebben het hier niet over iets extravagant, maar over iets cruciaal als ons dagelijks brood. En dat van een ander. Want met het gepraat over centen, structuren en bevoegdheden zouden we haast vergeten dat er ook nog mensen bij betrokken zijn. Medewerkers die hun baan geschrapt zien worden alsof het niet veel voorstelt. Hoe moet werken in zo’n onzekere situatie voelen? Hoe dikwijls verslikten zij zich al niet in hun lunch? Komt er snel iemand met een doordachte oplossing?