Paul Wouters is bibliothecaris van de Turnhoutse openbare bibliotheek. Door een sectorgenoot “een angel in de broek van de zelfgenoegzame navelstaarder” genoemd maar hij vindt dat te veel eer voor een eenvoudige Kempenzoon..

Paul Wouters Het zijn zware tijden voor de gemoedsrust van een bibliothecaris. Nu in de meeste gemeenten de buikriem flink moet worden aangesnoerd, krijgt ook de bibliotheek de gerechtvaardigde opdracht de uitgaven én de inkomsten onder de loep te nemen. De reeds vaak gehanteerde kaasschaafmethode brengt ditmaal geen soelaas. Bezuinigingen zijn bij voorkeur diepgaand en permanent en niet alle dienstverlening moet (bijna) gratis blijven. Meer zelfs, niet zelden wordt de vraag gesteld of niet moet gesnoeid in het brede aanbod van de bibliotheek. Daarnaast word je meegesleurd in een spiraal van overleg, discussies en opleidingen om je eigen hoofdstuk neer te schrijven in het gemeentelijk verhalenboek van de beleids- en beheerscyclus. Wie hier alvast geen kopzorgen aan overhoudt zijn de advies- en consultingbureaus. Zij moeten het ideale glijmiddel leveren om deze brok door de keel van de ambtenaar gewrongen te krijgen. Bibliothecarissen daarentegen, en ruimer ook de andere spelers op het terrein van cultuur en vrije tijd, zien zich geconfronteerd met de dossiers uit de harde sectoren van het gemeentelijk beleid en moeten hiertegen de noodzaak van hun bestaan en werking verdedigen. Draag aan de argumenten zonder onmiddellijk in de hoek van de ‘softies’ te worden geschoffeld! En zolang wetgeving en subsidiëring ons rugdekking gaven, was de jaarlijkse begrotingsinspanning voor de bibliotheek te verantwoorden; maar nu ook deze ondersteuning verdampt wordt de discussie een stuk moeilijker. Wanneer bovendien de modale gebruiker zijn luister- en kijkvoer meer en meer betrekt zonder tussenkomst van onze eerbiedwaardige instelling, wanneer grote internationale spelers hun actieterrein uitbreiden tot wat wij steeds als ons speelveld beschouwden, wanneer technologische ontwikkelingen de fundamenten van ons aanbod ondergraven en we bovendien merken dat onze doelgroepen hun groeiende vrije tijd niet langer bij ons willen besteden dan doemt onverbiddelijk de vraag naar de zin van ons bestaan op. Je zou als bibliothecaris voor minder naar het medicijn- of drankenkastje grijpen