Noël Geirnaert is hoofdarchivaris van het Brugse Stadsarchief. Noël is al jarenlang actief in de VVBAD, als bestuurslid van de sectie AHD, als lid van de Raad van Bestuur, en last but not least als lid van de redactie van META, tijdschrift voor bibliotheek & archief. Eerder bewees hij zijn kunnen al bij Bibliotheek- & archiefgids.

Noël Geirnaert Bij het nakaarten na een vergadering van één van de VVBAD-werkgroepen waar ik deel van uitmaak, liet één van de deel-neemsters zich ontvallen dat ze actief op zoek was naar een andere baan. Vreesde ze een bezuinigingsronde? Nee. Was ze toe aan een nieuwe uitdaging? Ook niet. Ze wou nu wel eens een job op fietsaf¬stand van haar huis. En gelijk heeft ze. Al bijna veertig jaar fiets ik elke ochtend naar mijn werk. Op mijn huidige werk¬plek doet zowat iedereen de dagelijkse verplaatsing van en naar het werk op de fiets. Dat draagt bij tot het algemeen wel¬bevinden: je bent niet afhankelijk van de nukken van het treinverkeer, je moet de medemens en zijn lijfgeur niet trotseren in een overvolle bus en je hoeft geen tijd te verliezen in de file. Je moet wel af en toe een fikse regenbui ondergaan en als je op een winterse maandagochtend enigszins afgekoeld op kantoor aankomt kan het gebeuren dat de temperatuur nog niet aan de nieuwe werkweek is aangepast. Fietsende ambtenaren hebben in de archiefsector hun eigen hebbelijkheden, zo constateer ik bij mezelf en bij mijn collega’s. Wie met glijdende werkuren werkt heeft de neiging om thuis te ver¬trekken als de drukte in het autoverkeer is verdwenen, in mijn stad is dat rond halfnegen. Daardoor gebeurt het wel eens dat er bij de opening van de lees¬zaal, ook al om halfnegen, nog geen vol¬doende personeel aanwezig is. In het erg¬ste geval staat het publiek zelfs voor een gesloten deur. Stiptheid ’s ochtends is dus een aandachtspunt, soms zelfs een knel¬punt, in een archiefdienst met uitsluitend fietsende medewerkers. Wie op de fiets naar het werk komt wil veelal ook thuis lunchen. Dat heeft zo zijn voordelen: je haalt een frisse neus, je eet samen met de huisgenoten en je kan even je zinnen verzetten. Wel ben je toch min¬stens voor een uur onbereikbaar: collega’s van elders verbazen er zich wel eens over dat in Brugge tussen halfeen en twee veel telefoons onbeantwoord blijven. De lees-zaal tussen de middag open houden is hier dan ook onbespreekbaar, de lunch¬pauze duurt één uur en dat is het mini¬mum. En ook hier kan de stiptheid wel eens een probleem vormen. Gelukkig is er de Brugse beiaard. De klok¬ken van het belfort dienden al in de mid¬deleeuwen om iedereen op tijd aan het werk te krijgen, en ze hebben nog steeds dezelfde functie: enkele minuten voor het uur en het halfuur ‘wekkert’ de bei¬aard met een melodie van Raymond van het Groenewoud, Willy Lustenhouwer of een andere Brugse componist, soms zelfs opgediept uit ons eigen Stadsarchief. Op dit signaal rept iedereen zich naar zijn werkplek, en als de klok het halfuur slaat, om halfnegen of halftwee, zwaait de ingangsdeur van het Stadsarchief open. Een enkele keer gebeurt dit pas enkele minuten later. In vergelijking met het openbaar vervoer is de vertraging in het Stadsarchief van Brugge eigenlijk verwaar¬loosbaar. Toch is het een bron van onbe¬hagen en ik vraag me af: zijn medewerkers die elke dag stipt hun trein of bus moeten halen ook op het werk stipter dan mede¬werkers voor wie dat niets uitmaakt?