Ingrid Hansen is verantwoordelijk voor het beheer van de juridische bibliotheek van het advocatenkantoor Eubelius. Haar interesse gaat uit naar film en filmgeschiedenis, Engelse literatuur, tennis en reizen. Haar favoriete vakantieland is Australië.
Ingrid Hansen is verantwoordelijk voor het beheer van de juridische bibliotheek van het advocatenkantoor Eubelius. Haar interesse gaat uit naar film en filmgeschiedenis, Engelse literatuur, tennis en reizen. Haar favoriete vakantieland is Australië.
Ik heb eigenlijk een hele reeks favoriete films, maar als ik er hier één moet uitkiezen dan is dat Il postino (1994) van Michael Radford. Il postino gaat over de (overigens volledig fictieve) vriendschap tussen de Chileense dichter Pablo Neruda en een Italiaanse postbode tijdens zijn verbanning naar een obscuur Italiaans eiland. Niet alleen behandelt de film universele thema’s zoals vriendschap, liefde en poëzie, hij is ook bloedmooi in beeld gebracht en voorzien van een onvergetelijke soundtrack. Bovendien maakt het laatste half uur van Il postino van deze in wezen bescheiden productie een werkelijk grootse film.
Ik ben sinds lang gefascineerd door de relatie tussen film en literatuur, wat betekent dat ik een zekere voorkeur heb ontwikkeld voor literatuurverfilmingen. Geen idee of je dat eigenlijk echt een genre kan noemen. Ik ben vooral geïnteresseerd in de verfilming van klassieke Engelse literatuur. Toegegeven, dat levert niet altijd de meest vernieuwende films op, maar in het beste geval wel boeiende, meer klassieke cinema. Dit soort films beleefde wellicht zijn hoogtepunt tijdens de jaren negentig, met verfilmingen van het werk van onder meer E.M. Forster (A room with a view, Howards End), Henry James (The wings of the dove) en Terrence Rattigan (The Browning version, The Winslow boy). Meer recent, in 2011, was er de nieuwe versie van Jane Eyre van de hand van Cary Fukunaga, die zich van zijn talrijke voorgangers wist te onderscheiden door een aantal horrorelementen in zijn film te stoppen.
Buzz Aldrin, waar ben je gebleven (2005) van de Noorse schrijver Johan Harstad. De hoofdpersoon verliest ongeveer tege-lijkertijd zijn job en zijn relatie en komt door een samenloop van omstandigheden op de Faeröer Eilanden terecht. Het is een vrij lang boek, met relatief weinig plot, maar alleen al omwille van de ongewone locatie en de bijzondere sfeer lijkt het me meer dan de moeite waard om het te verfilmen.
Ik vind eigenlijk zelden of nooit alle films van een bepaalde regisseur echt goed. Het werk van de Italiaanse regisseur Nanni Moretti weet ik echter meestal wel te appreciëren. Zijn beste films zijn maatschappijkritisch, politiek geëngageerd en vaak ook redelijk absurd. Daar komt bij dat zijn stijl nogal idiosyncratisch is. Kortom, een mooi voorbeeld van Europese auteurscinema.
Wilbur wants to kill himself, de film die Lone Scherfig onmiddellijk na Italian for beginners draaide. Wilbur wants to kill himself is een gitzwarte komedie of beter gezegd een tragikomedie over twee broers (onder wie de depressieve Wilbur uit de titel) die in Edinburgh een tweede¬handsboekwinkel uitbaten. Niet echt van die aard om vrolijker van te worden vrees ik, maar zeker de moeite waard om eens te bekijken.
Salmon fishing in the Yemen van Lasse Hallström. Dat is een feelgoodfilm met een prima Britse cast (Emily Blunt, Ewan McGregor en Kristin Scott Thomas), een behoorlijk absurde plot die draait rond het kweken van zalm in de woestijn en een lichte dosis maatschappijkritiek. Meer hoeft dat soms niet te zijn.