Kirsten Janssens is als assistent-dienstleider in de bib van Sint-Niklaas verantwoordelijk voor uitleen volwassenen, ondersteuning van werkgroepen rond duurzaamheid, visieontwikkeling, algemeen beleid en verbouwing. Kirsten heeft een bijzondere interesse voor een stukje natuur in de Pays de Collins en rommelt al eens in de pot cultuur.

Wat is je favoriete film? Altijd een vervelende vraag om te beantwoorden want er zijn verschillende films die grote indruk nalaten en dat om uiteenlopende redenen, maar bij deze ga ik voor Who’s afraid of Virginia Woolf. Het regiedebuut van Mike Nichols uit 1968 naar het toneelstuk van Edward Albee. Een geweldige zwart-witfi lm met krachtige, eerlijke en beklijvende acteerprestaties van Elisabeth Taylor en Richard Burton (op dat moment getrouwd) als een koppel dat de ontgoocheling voor elkaar en in het leven niet onder stoelen of banken steekt maar luidkeels uitschreeuwt. De dialogen zijn ongemeen scherp en worden grilliger en harder naarmate de film vordert. Als je denkt dat ze de grens van alle welvoeglijkheid bereikt hebben gaan ze nog een stap verder. Je kan het geen ‘mooie’ film noemen, maar het hele plaatje klopt: claustrofobische settings, veel close-ups en chaos. Je zit als toeschouwer letterlijk op de huid van de personages. Een psychologische mokerslag, om van te smullen. Naar welk genre gaat je voorkeur uit? Rauwe horror is absoluut niet aan mij besteed. Voor de rest alles wat aan de ribben blijft plakken en vaak ook met een randje aan, de net niet rechte film. Zeg maar fi lms die de tijd nemen om iets neer te zetten. De ‘betere’ jeugdfi lm heb ik samen met m’n kinderen kunnen ontdekken: Opal dream, The Italian, Blazen tot 100, Le Roi et l’oiseau, enz. pot cultuur. Heb je een favoriete regisseur? Lars Von Trier. Ik ken weinig regisseurs die een zo gevarieerd oeuvre hebben. Ik kan niet alles van hem smaken en sommige films vind ik zeer confronterend, maar het is geweldig en steeds weer verrassend wat die man doet. Het lijkt alsof hij zichzelf telkens heruitvindt. Van de ziekhuissoap (het idee alleen al!) The Kingdom viel ik strijk achterover. Of The five obstructions waarin hij zijn leermeester, Jorgen Leth, volgens absurd opgelegde regels remakes laat maken van diens stilistische kortfilm, het gaat uiteindelijk om veel meer dan de filmpjes op zich. Of Dogville, hoe hij met zo’n ongewone setting — een plattegrond van krijtlijnen, net een theater decor maar ook weer niet — een film kan neerzetten waar je volledig opgezogen wordt in het ongemeen harde verhaal, vrolijk is het niet, beklijvend des te meer. Kijk je veel thuis of ga je vaak naar de cinema? Een film die ik graag wil zien passeert eerder in de bib op dvd dan dat ik tijdig in de cinema kom. Ik probeer dat al eens in te halen tijdens het filmfestival van Gent, maar sommige films moet je gewoon op groot scherm zien bijv. Playtime van Jacques Tati. Je ziet anders nog niet de helft van de chaos. Indrukwekkend! Welke film heb je het laatst gezien? Le fi ls de l’epicier, een luchtige, onderhoudende feelgoodfilm, niet meer en niet minder. Welk boek zou je graag eens verfilmd zien? Dood op krediet van Louis-Ferdinand Céline. Een armtierig Parijs bevolkt met zonderlinge figuren, scherpe dialogen, veel witte kool met macaroni, maar vooral veel vloeken en schelden dat het mooi wordt. Welke film wil je tot slot aanraden aan de META-lezers? Om een heel ander gevoel van tijd te ervaren De Klompenboom van Ermanno Olmi. Een trage, bijna documentaire vertelling over het Italiaanse boerenleven aan het eind van de 19e eeuw. Geen film om in de rush van alledag te zien. Je moet er echt wel je tijd voor nemen en gewoon over je heen laten lopen.