Noël Geirnaert is hoofdarchivaris van het Brugse Stadsarchief. Noël is al jarenlang actief in de VVBAD, als bestuurslid van de sectie AHD, als lid van de Raad van Bestuur, en last but not least als lid van de redactie van META , tijdschrift voor bibliotheek & archief. Eerder bewees hij zijn kunnen al bij Bibliotheek- & archiefgids..

Wellicht een van de meest ophefmakende gebeurtenissen in de Vlaamse archiefwereld in 2011 was wel het plotse ontslag, op eigen initiatief, van Leen Charles, de Gentse stadsarchivaris. Ook omdat de betrokkene het zelf zo wilde heeft META er geen melding van gemaakt in de rubriek ‘personalia’. Als columnist kan ik over wat meer vrijheid beschikken en de verdiensten van de voormalige Gentse stadsarchivaris bij de vakgenoten in herinnering brengen. Meteen kan ik ook wijzen op een weinig bekende kant van haar persoonlijkheid. Leen heeft 23 jaar het beste van zichzelf gegeven in het Gentse Stadsarchief. Ze ligt aan de basis van het archiefbeheersysteem Dulle Griet, de oprichting van de vriendenkring van het Gentse Stadsarchief, de verhuizing naar De Zwarte Doos en nog veel meer. De laatste grote publicatie van het Stadsarchief van Gent die zij heeft geredigeerd heet Schatten van mensen, met een overzicht van 10 jaar aanwinsten. “Lieve schatten van mensen” is ook de aanhef van haar afscheidsbrief in de juli-aflevering van @rchieflink, de nieuwsbrief van de vriendenkring van het Stadsarchief van Gent. Ik zag Leen niet zo vaak, meestal in de trein, want ze woonde in Brugge. Een aantal van mijn Brugse collega’s woont in Gent: de korte treinreis creëert voldoende afstand tussen werkplek en privésfeer. Tot verrassing van velen verscheen in 2011 ook Ancien Regime, de debuutbundel van Leen Charles. Op de achterflap heet het dat zij “de buitenwereld nu ook in haar poëtische passie laat delen”. Een veertigtal gedichten, gegroepeerd in zeven rubrieken. Verscheidene gedichten verwijzen naar Leens reiservaringen, andere naar haar geboortestreek: “elkaar ontrafelen doen we later wel / wanneer we kogels rapen in de velden”. Uiteraard zijn de meeste teksten heel persoonlijk getint, maar af en toe komt ook het beroep en de historische belangstelling aan de oppervlakte, niet alleen in titels als historicus of palimpsest maar ook in een poëtische bedenking over het grootboek van een koopman. De achterflap vermeldt nog dat Leen gepassioneerd is door archieven en poëzie. Ik hoop dat ze beide passies ook nog na 2011 blijft behouden. In dit korte stukje, niet eens een recensie, niet eens een curriculum, probeer ik Leen Charles en haar betekenis voor de vakwereld te archiveren. Ik had liever een eenvoudige column geschreven over een poëtische archivaris met een enthousiaste aanbeveling om haar bundel aan te schaffen.