Gelooft u nog in bibliotheken? Ziet u ze groot, klein, virtueel, ronde zeteltjes in een cirkeltje rond een drinkfontein? Boeken zoals in omoe's tijd, of flikkerende letters op een hologram? Wordt ons cultureel erfgoed er voorgedragen door tv-koks, ingefluisterd door virtuele bosnimfen, verbeeld door mimespelers, als voedingssupplementen door de strot geramd van bleitende kleuters? Die kasten moeten weg, toch? De tafels multitouch. De ramen mat, of met stilistisch geprojecteerde roofvogelafbeeldingen om de kleine onschuldige achteloze musjes van een zekere frontale dood te redden. Trappen moeten rollen, of in een rondje draaien. Eén grote bolle wand met lege boekhulzen om bij weg te dromen. Als een tandenknarsend skelet in het natuurhistorisch museum. Van elke doelgroep één, één wat? Een eenheid die een boek ontleend, een tatoeage plaatst of even kijken komt naar hoe de tijd met kleine t elk willekeurig samenraapsel van cultuuruitingen uitperst en bijschaaft tot alleen het recente, het blinkende, het oppervlakkige ... ach, en het cynisme bovendrijft. En toch ... ik wel. Ik geloof er in. Niet in grote gebouwen natuurlijk, waar je enkel nog maar een chip komt opladen (of godbetert, tussen de charcuterie en de droge voeding door een kaart met een inlogcode meegrist om thuis lekker wat prentenboeken te snuiven). Ook niet in online netwerken die sneller, meer, nieuwer en zoveel gebruiksvriendelijker zullen zijn dan alle beursgenoteerde whizzkids tesaam. En wat zou ik nog langer geven om een app? (Welke app? Waar blijft die f***ing #@*$% app!?) Maar gewoon ... in bibliotheken: laddershoge kamers van onder tot boven volgestouwd met boeken. Schimmige ruimten waar vlooien je in de enkels bijten en de geur van rottend boekleer je steil achterover slaat. Donkere gordijnen, vleermuizen, opbollende met motten verheven tapijten. Grommende tijgers achter elke boekenrug. Hoor het ritselen van de muizen in de voering van de fluweelroden fauteuils, voel het knagen aan de randen van je revers ... Geen boek dat me liever is dan het ongelezene. Geen bibliotheek die me meer in vervoering brengt dan de bibliotheek waar ik me een ontdekkingsreiziger kan wanen ... slingerend aan loshangende knetterende elektriciteitsdraden, van de ene plank naar de andere ... win ik terrein, ontgin ik leven. Ik weet wel, af en toe even afstoffen en een muur vol stopcontacten verlaagt de drempel. Maar die drempel lekker stoffig laten en lezen bij het licht van de volle maan, maakt het lezen zo veel boeiender.