Marita de Sterck studeerde literatuur en culturele antropologie en doceert leescultuur aan de Bibliotheekschool Gent. Als schrijfster heeft ze bekendheid verworven met cross-over romans als De hondeneters. Groeirituelen en inwijdingsverhalen fascineren haar al heel lang. Haar 60 favoriete oerverhalen waarin meisjes vrouwen worden zijn gebundeld in: Bloei (Meulenhoff / Manteau, 2010).

Welke boeken liggen er nu op je nachtkastje?
Het einde van alles van Megan Abbott is een boek dat me is toegestuurd om te recenseren voor de Biblionaanschafteksten. Het is dus een soort lezen in opdracht, maar ik doe het graag omdat ik doorgaans interessante boeken krijg. In deze roman verdwijnt een meisje van 13. Als ze uiteindelijk wordt teruggevonden, blijkt de realiteit heel anders dan verwacht. Ze is haar zogenaamde onschuld kwijt, maar was ook voor het incident veel minder onschuldig dan gedacht. Ik vind het een bijzondere roman, meeslepend verteld, knap opgebouwd, psychologisch goed uitgewerkt; die verwarrende, broeierige groeifase wordt in kaart gebracht op een manier die toch wel verrast. Staal van Silvia Avallone kocht ik omdat het thema van opgroeiende jongeren in een Italiaans industriestadje me boeide. Ik vond het grappig dat de schrijfster met haar debuut zoveel verontwaardiging opriep bij de inwoners van het stadje dat ze beschrijft. Die beschrijving is raak en heftig, maar het boek is wat te overladen en nu, net voorbij de helft, begint het wat weg te zakken. Benieuwd welke indruk het slot zal nalaten.

Wat zijn je leesgewoontes?
Het laatste halfuur van de dag besteed ik bijna altijd aan lezen. In het weekend en in de vakanties lees ik graag buiten, op het terras, in de tuin, onder een boom. Zelfs als het regent zoek ik me wel eens een schuilplekje om toch maar buiten te kunnen lezen.

Welk boek mag er altijd in je nachtkastje blijven liggen?
Een tuin om in te spelen van Henri van Daele is een dikke turf waar je maanden mee zoet bent. Eigenlijk gaat het om zes boeken in één bundel die samen één grote bildungsroman vormen over het leven van collega Henri (eind december 2010 overleden) in de jaren vijftig en zestig. Ik geniet van die sappige taal, ik hoor het hem luidop vertellen. Ik hou van zijn leeftijdsloze verhalen die generaties kunnen verbinden en die op een unieke manier een brok authentieke Vlaamse vertelcultuur tot leven brengen.

Welk boek ligt er al een tijdje op je te wachten?
Ik hoorde in april de stokoude psychiater-auteur Hans Keilson spreken in het joods historisch museum in Amsterdam en kocht meteen al zijn romans. Dat wordt een stapeltje voor de zomervakantie. Ik begin met: In de ban van de tegenstander. De eerste druk uit 1959 was snel vergeten, maar ineens werd het werk van Keilson weer populair. Dat maakte me ook benieuwd.

Welk boek ben je begonnen maar onmiddellijk gestopt en waarom?
Dat overkomt me nooit. Ik blijf koppig door lezen, ook als het tegenvalt, in de hoop dat het alsnog kantelt.