In Het boekenparadijs van Pierre Bourgeade wordt beschreven hoe een mannetje met een volle haardos en een ‘profetenkop' een waardevol boek uit het dakraam van een brandend bibliotheekgebouw werpt. Nog eenmaal kijkt het mannetje naar buiten, recht in de ogen van de lezer, en laat zich vervolgens verzwelgen door het vuur. Of de man vrouw of kinderen achterlaat komen we niet te weten.
Gemakshalve ga je er dan maar van uit – en dat doet Pierre Bourgeade ook – dat het mannetje een bibliothecaris was, maar het ligt natuurlijk meer voor de hand te veronderstellen dat het een lezer is. Want veel dapperder dan in het opstellen van hun reglementen zal je de bibliothecari'i niet zo snel tegenkomen. Telefoongebruik aan banden leggen, bestsellers met hand en tand beschermen tegen etensresten en koffievlekken, dat durven ze natuurlijk wel nog. Vergaderen, uitstellen, hier iets centraliseren, daar wat decentraliseren, zichzelf belachelijk maken op YouTube met eigen versies van juist die popsongs die zelfs een gelukkige jeugd zo akelig om herinneren maken, ook daar draaien ze hun hand niet voor om. Het trotseren van lichaamsgeuren is een proeve van mensenliefde eerder dan van moed. Tafels en stoelen nagelen ze achter de rug van de bibliotheekbezoeker om aan de vloer vast.
Natuurlijk gaan ze, maar meer als ezels die zich steeds weer tegen dezelfde steen stoten dan als bont ingekleurde superhelden, elke dag opnieuw geen vraag uit de weg. Onverschrokken staan ze, borst vooruit, paraat om te antwoorden op: waar de wc's zijn, of de boeken op naam of op titel geklasseerd staan, is dit de tweede verdieping, mag ik u iets vragen, werkt u hier enzovoort.
Ze blazen zich op als een brulkikker wanneer in de krant staat dat de bibliotheek gebruiksvriendelijker is dan de gemiddelde financiële instelling. Laten zich echter door een grasparkiet de staart afknauwen wanneer vijf paragraafjes verder staat te lezen dat ze het minst van al betaald worden.
Lezen, vrijheid van informatie, grote woorden die weergalmen als bierbuiken rond de feestdis en waartoe eens om de zoveel tijd iemand die boeken schrijft een uurtje mag komen volbabbelen. Ze zwaaien met flyertjes en bladwijzers alsof het de vlaggen der revolutionairen zijn. En laden als een legertje getrainde bavianen de batterijen van een vijftal e-readers op. Ze zien de toekomst als een ‘uitdaging'. Maar wanneer het brandalarm klinkt is er niet één die de reflex heeft om een boek met zich mee te sleuren. Laat staan om met dat boek ten onder te gaan.