Patrick Hochstenbach is sinds 2004 digitaal architect van de Universiteitsbibliotheek Gent. Hij werkte al als softwareontwikkelaar in de researchbibliotheken van Los Alamos National Laboratories (VS) en Lund University (Zweden). Zijn interesse gaat o.m. uit naar informatiekunde: datamining, information retrieval en digitaal archiveren.
Ik ben geen bedlezer, maar een banklezer. Liefst installeer ik me zo comfortabel mogelijk op de bank met een deken, een kat, een glas wijn en een anti-geluidapp, zoals WhiteNoise op mijn iPhone. Lezen doe ik in volledige stilte, maar dat is niet altijd mogelijk. Muziek vind ik te mooi en dat leidt me af. WhiteNoise is dan een goed compromis. Op mijn bank lees ik nu Cicero van Anthony Everitt en euh, de Proceedings of the 1961 Computer Applications Symposium. Beiden zijn geweldige tijdsdocumenten.
Ik pak altijd een boek en taxeer het. Een boek moet reukloos zijn en lekker in de hand liggen. Dan blader ik wat en bekijk of de lettertypes wel aangenaam zijn. Het is vreselijk om muffe oude pockets met een lelijke typografie te moeten lezen. Dan lees ik hoofdstuk per hoofdstuk. Ik moet weten hoeveel pagina's ik nodig heb om tot het volgende hoofdstuk te geraken. Dat herhaal ik dan tot het einde, of beter, bijna het einde. Mijn kwelling is altijd om een boek te eindigen. Ik heb een rare gewoonte de laatste tien à twintig pagina's heel snel of niet te lezen. Conclusies, die liggen me niet zo.
Niet vaak zal ik een boek herlezen. Er is nog zo veel nieuw materiaal dat ik wil leren kennen. Maar ter ontspanning, als het werk wat tegen zit, grijp ik naar mijn feelgoodcollectie: The Hitchhiker's Guide to the Galaxy van Douglas Adams, Catch-22 van Joseph Heller en De kunst van het gelijk krijgen van Arthur Schopenhauer. Dat zijn de enige boeken die me werkelijk hardop laten lachen.
Niet veel boeken krijgen die kans. Ik moet mijn Proust nog lezen À la recherche du temps perdu. Dat zijn trouwens de enige boeken die ik een kans heb gegeven in bed te lezen. Enkele avonden lazen mijn vrouw en ik elkaar wat pagina's voor. Helaas viel ik zo snel in slaap dat we niet ver geraakt zijn. Het madeleinekoekje, dat herinner ik me nog. Proust lijkt me eerder voor een lange ziekte, of vakantie, om in een ruk uit te lezen.
Stalin, van Simon Montefoire. Ik had net twee delen Hitler van Kershaw achter de kiezen en besloot de volgende dictator maar aan te pakken. Kershaw is nuchterder. Als schrijver behoudt hij een grotere afstand van zijn onderwerp. Montefoire is te gekleurd. Ik kan de mening van de schrijver en de werkelijkheid moeilijker bij hem onderscheiden.