In deze rubriek brengen we eerbetoon aan een bijzonder lid van de VVBAD. Gustaaf Janssens is Afdelingshoofd bij het Algemeen Rijksarchief (Afdeling Archief van het Koninklijk Paleis') en hoogleraar Archivistiek aan de KU Leuven en manaùa Archivistiek aan de VUB, KU Leuven, UGent en UAntwerpen.
Ik ben lid geworden toen ik in het Rijksarchief in Ronse werkte, in 1983. De archivarissen zijn, als ik me niet vergis, in dat jaar in de vereniging opgenomen. Er is toen onder de Vlaamse archivarissen een actie op poten gezet om leden te werven. Voor mij als beginnend archivaris was dit belangrijk omdat ik de sector nauwelijks kende en nood had aan vorming buiten het dagelijkse werk.
Ik heb een tijd als gewoon bestuurslid binnen de sectie gewerkt. In ’94 ben ik voorzitter geworden en dat ben ik gebleven tot ’97. Daarna ben ik uit het bestuur gestapt, ik had geen zin om schoonmoeder te spelen (lacht). Ik ben ook gedurende een aantal jaar lid geweest van de redactie, iets wat ik altijd graag gedaan heb. Dat was interessant werk vond ik, omdat je als archivaris en als redactielid met collega’s uit de bibliotheeksector in contact kwam. Ik heb daar goede herinneringen aan.
Ik weet te weinig af van de bibliotheekwereld omdat het buiten mijn vakgebied ligt, maar dankzij onze vereniging ben ik ondertussen op de hoogte. Ik lees nog steeds de artikels over het bibliotheekwezen, iets wat ik anders misschien niet had gedaan.
Griet Maréchal heeft, toen zij voorzitter was, een aantal belangrijke initiatieven genomen zoals in elke Info een bijdrage vanuit de sectie te verzekeren. Toen ik haar opvolgde als voorzitter heb ik dit overgenomen.
De VVBAD, en dan voornamelijk de sectie Archief, betekent nog steeds veel voor mij
Als voorzitter van de sectie heb ik ook drie archiefreizen naar Spanje georganiseerd. Een van de reizen was gekoppeld aan het internationaal archiefcongres in Sevilla. Met een kleine groep zijn we gedurende een week verschillende archiefdiensten in Madrid en omstreken gaan bezoeken.
Ik voer nog de eindredactie van de rubriek ‘In archieftijdschriften gelezen’ en de belangstelling voor internationale contacten is ook gebleven. Zo hebben we samen met anderen meegewerkt aan de organisatie van het archiefcongres Archives Without Borders in Den Haag.
Het openbare bibliotheekleven was in Vlaanderen destijds ook al een belangrijke factor. Hogeschoolbibliotheken hebben sindsdien een enorme vlucht genomen. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig was er dan de doorbraak van informaticatoepassingen. De eerste teksten schreven wij nog op de schrijfmachine. Daarna stuurden we floppy’s op met de post, in de hoop dat ze zouden toekomen en dat er nog iets zou op staan. Activiteiten worden nu meer vanuit de werkgroepen georganiseerd, minder vanuit de sectie. De verenging is echt gegroeid. Ik denk dat je zeker mag zeggen dat de VVBAD momenteel in Vlaanderen hét aanspreekpunt is voor de sector. En daar hebben wij als archivarissen ook mee van kunnen profiteren.
De contacten en de mensen die je leert kennen. Als je een aantal jaar in een sectiebestuur zit, ontstaat er vaak een wederzijdse appreciatie. Het menselijke aspect van een vereniging mag trouwens wel eens benadrukt worden.
Jazeker. Het is al lang geleden maar ik herinner mij de discussies rond de nieuwe federale Archiefwet. Of de actie voor het Vlaamse Archiefdecreet dat er nu eindelijk is. Als bestuurslid wordt je verplicht om daar ook daadwerkelijk mee bezig te zijn. De VVBAD, en dan voornamelijk de sectie Archief, betekent nog steeds veel voor mij. Het is dankzij de vereniging dat ik als jonge doctor in de geschiedenis zonder enige beroepsmatige archiefervaring het beroep heb kunnen ontdekken en een stuk vorming heb gekregen
Zolang de rubriek ‘In archieftijdschriften gelezen’ geapprecieerd wordt, wil ik dat nog trekken. Maar niet tot ik beef van ouderdom. Wanneer ik met pensioen ga, sta ik de eindverantwoordelijkheid over de rubriek af. Maar ik zal lid blijven, ook al ben ik niet meer actief als archivaris. Ja, de VVBAD is een stuk van mijn leven.